¿Alguén sabe o que ocorre coas palabras que esquecemos?, ¿A onde se dirixen?, ¿É posible recuperalas?
Este tenro e delicado conto escrito por Mía Cassany e ilustrado por Esther Gili ten a resposta. Nel desvélasenos un dos oficios segredos das sereas: gardar en botes de cristal aquelas palabras que ás veces esquécennos para que, así, nunca xamais se perdona e poidamos recuperalas.
Neste proceso estivemos inmersos na aula durante este trimestre: escribindo aquelas palabras que, por nada do mundo, quixeramos olvidar.
Froito das conversas e reflexións que estivemos a manter, saíron á luz aquelas palabras que para eles eran importantes. Como vedes, hainas de todos os tipos: palabras que nos falan do amor (abrazos, cariño, te quiero...), dos seus seres queridos (mamá, Antón ou Thor), dos seus gustos (xeado, gominola) e ata de valores universais (amizade)...
Cando un neno estaba completamente seguro de cál era a palabra que quería gardar sempre consigo escribíaa en dous formatos: primeiro en papel e, logo, na "máquina das letras" como eles a chaman ;).
Ademáis, como ben sabedes, para enriquecer este traballo pedímosvos a vosa colaboración. Fostes moitos os que animástesvos a participar. Cada vez que nos chegaba unha nova palabra da casa analizabámola atendendo a dúas vías:
- Proceso lectoescritor: leíamola, viamos por qué letra comezaba e/ou remataba, se era unha palabra curta-mediana-longa...
- Educación emocional: reflexionabamos acerca do seu significado, por qué crían eles que eran importantes para vós, qué consecuencias podería ter esquecernos dela, relacionabámola coas súas vivenzas...
Dende aquí darvos ás grazas a todos por participar e tamén á profe Betlém por deixarnos a súa máquina durante este tempo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario